Bohaterem tej książki jest wisielec – jedna z głównych i najbardziej wymownych figur śmierci w kulturze Zachodu. Wisielec bowiem to nie tylko zewnętrzny emblemat europejskiego doświadczenia śmierci, lecz postać ze wszech miar dwuznaczna, znajdująca się w stanie nieustannej symbolicznej transformacji i zarazem transformację tę sprawiająca. I wprawiona w ciągły ruch, w prowokacyjną grę znaczeń, w skryte lub całkiem jawne przejścia – między przedmiotem a podmiotem, między nicością...