Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
RozdziałII
Jasnowłosadziewczynkawyciągnęładomnieręce,
ajazłapałamjąwramionaizakręciłamdokoła.Obie
śmiałyśmysiętakgłośno,żemnietoobudziło.
I
bach
!–nastałnowydzień.Otworzyłamszerokooczy
iuśmiechnęłamsięnajegopowitanie.Jakajajestem
nieskomplikowana!Wiem,idiotkaskowronek,aledziało
siętak,odkiedypamiętam.Poranekprzynosiłjedynie
dobrerzeczyisameobietnice;lękiiobawyprzychodziły
wrazzzachodemsłońca.Zrywałamsięnarównenogi,
byniecierpliwierzucićsiędopierwszegoroguizacząć
sprawdzać,czyszczęściejesttuż-tuż.Polatach
nauczyłamsiętrochępanowaćnadtymentuzjazmem,
który–szczególnieteraz–byłmałouzasadniony.
Zmusiłamsiędowypiciakawywłóżku.Starałamsięnie
myśleć,comnieczeka.Pocopsućtendobryhumor.
Wstałamwięczłóżka.Apotem...potemdzieńpotoczył
sięzwykłymtrybem.Doczasu.
–Jakleci,sąsiadko?–przywitałmniemiejscowy
menelpodpiekarnią.
Chybamusiępomyliłysklepy,zazwyczajwyczekiwał
mniezupełniegdzieindziej.
–Wspaniale.Jakdzisiajpięknie.Zanosisięnaupalne
lato.–Uśmiechnęłamsiętakszeroko,żezabolałymnie
mięśnietwarzy.
–Gościejadą?
Pokiwałamgłowąiteatralniewestchnęłam.
–Tylepracy,panieKrzysiu,sampanrozumie.
–Zawszemogępomóc!
Aha,jużrazsięnabrałam.Jakrozpaliłognisko
wmoimogrodzie,żebyspalićzgrabioneliście,trzeba
byłowezwaćstrażpożarną.
–Oczywiście,pamiętam–powiedziałam
izakończyłamkwestięwetknięciemdwuzłotówki
wewdzięcznedłoniepanaKrzysia.
Weszłamdopiekarni.Namójwidokwszyscystojący
wkolejcesięodwrócili,bymnieobrzucićciekawskimi
spojrzeniami.
