Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
6
Przedmowa
NiniejszytomwielkiegodziełaJanaDługoszamanadtoszczególneznaczenie,jakoźródło
historyczne,zewzględunawagęopisanychwnimsprawiwydarzeń.Wymieńmy,takiejak:schyłek
rządówWładysławaJagiełły,kiedyrozstrzygnęłasięostateczniesprawanastępstwatronuwPolsce,
kiedyważyłysięlosyuniipolsko-litewskiejwkonsekwencjiśmierciWitolda,czasy,kiedydoszłodo
wielkiegostarciaobozumagnackiego,któremuprzewodziłZbigniewOleśnicki,zobozemszlacheckim,
który–jaknigdydotąd–przemówiłwłasnymgłosem,kiedypodjętopróbęwprowadzenianatronczeski
młodszegosynaWładysławaJagiełłyKazimierza,kiedydoprowadzonodouniipersonalnejpolsko-
-węgierskiejprzyrównoczesnymzałamaniusięuniipolsko-litewskiej,kiedywreszciedoszłodoklęski
warneńskiej,którabyłazarazemwielkąporażkąpolitycznąZbigniewaOleśnickiego,protektoraJana
Długosza.Obokmnogościinformacjioważkichfaktachpolitycznych,tommasilnąwymowę
ideologiczną.
Wtymmiejscuwspomniećtrzebaśp.JulięMrukównę,któraprzełożyłaodnowanajęzyk
polskiRocznikiczylikronikiJanaDługosza,poczynającodksięgiIIIdoksięgiXIIiostatniej.
Zmarławlutym2003r.,niedoczekawszyupragnionegokońcacałegoprzedsięwzięcia.Wszyscy,
którzyznaliipamiętajątęniezwyklesumiennąwspółtwórczynięSłownikałacinyśredniowiecznej
wPolsce,wiedzą,zjakimoddaniempracowałaprzezlatanadtymtranslatorskimdziełem.Od
poczucia,żespełniatrudnyobowiązek,doszładoniekłamanejfascynacjiosobowością„kanonika
krakowskiego”,jakzwykłabyłamówićoDługoszu.Podstawęjejprzekładustanowiłtekstwydania
AleksandraPrzezdzieckiego.Byłowięcjasne,żedrukwersjipolskiejniemógłwyprzedzaćustalanego
odnowatekstułacińskiego.Obecnywięcprzekładzostałzweryfikowanynapodstawiewydanego
przeznasw2001r.tekstułacińskiego.
Przypominamyzatemzawydaniemłacińskim,żeustalającjegotekstposłużonosię,jakwdwu
tomachpoprzednich,metodąwypracowanązespołowopodkierunkiemMarianaPlezi.Tekstłaciński
opierasięzasadniczonatrzechrękopisach,którymisą:KodekszwanyDelagardianusBiblioteki
KrólewskiejwSztokholmie(sygn.14471),KodeksMichałowskiegoSaskiejBibliotekiKrajowejwDre-
źnie(sygn.G49–50)iKodeksZgromadzeniaMisjonarzystradomskichwKrakowie(sygn.566).
Wymienionekodeksyzawierająnajwierniejsząautografowijegokontynuację,choćwszystkietrzy
pochodządopierozprzełomuXVIiXVIIw.Doichweryfikacjiposłużonosięzatemdwoma
rękopisamidośćwczesnymi,bopochodzącymizlatczterdziestychXVIw.Sąto:Kodeksświętokrzyski
zBibliotekiKórnickiej(sygn.197–198)iKodekswrocławskiBibliotekiOssolińskich(sygn.I109).
Tekstłacińskiustaliła,opierającsięnadoświadczeniachDanutyTurkowskiej,CzesławaPirożyńska.
KomentarzopracowałaLidiaKorczak,aweryfikacjiprzekładunajęzykpolskidokonałJerzyWy-
rozumski.
Korzystającychzkomentarzainformujemy,że–takjakpoprzednio–podtrzymaliśmyzasadę
nieobjaśnianiaosóbimiejscowości,którezostałyjużobjaśnionewtomachwcześniejszych.Zastosowaliśmy
wtakichwypadkachodsyłaczedotamtychobjaśnień.
