Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
podałakobiecietorbęzzakupami.Onajednakjejniewzięła.Zrobiła
lekkozmartwionąminę.–Miałamnadzieję,żeodprowadzimniepani
dodomu–wyjaśniała.–Śliskojest,tatorbaciężka.Atojużblisko.
Klementynauśmiechnęłasięprzepraszająco.
–Niedamrady.Jestemumówiona.
–Wtejszkole?–domyśliłasięstaruszka.
–Tak.
Staruszkazmarszczyłaczołotakmocno,żereklamówkazBiedronki
nasunęłasięjejnaoczy.
–Niechpaniniepuszczatamswojegodziecka–powiedziała.–Tam
źliludziepracują.Niewarto.Niechpaniznajdzienormalnąszkołę
dziecku...–przerwała,jakbydopieroterazzdałasobiesprawę,naile
latwyglądaKlementyna–...wnukowimoże.Przepraszam,toniemoja
sprawa,dziecko,wnuk...
–Paniwybaczy,alemuszęjużiść.
Potrząsnęłazakupami,byjątrochępospieszyć,izarazsię
zawstydziła.Gestbyłniepotrzebnyinieuprzejmy.Kobietawzięła
torbę.
–Dziękujępanizapomoc.–Pokiwałagłową.–Aledzieckatoniech
panitamnieposyła.Bardzoproszę.
Klementyna,patrząc,jakstaruszkadrobi,ostrożniestawiakroki
ichwiejesiępodciężaremsiatkizzakupami,poczuławsercubolesny
wyrzutsumienia.Idiotyczny,boprzecieżpomogłatejkobiecie.Anie
mogłasięspóźnićnatospotkanie.Nie,biorącpoduwagęjejsytuację.
Zadzwoniładomofonemprzybramie.Przedstawiłasię.Powiedziała,
zjakąsprawąprzychodzi.Rozległosięnieprzyjemne,metalowe
brzęczenieiwpuszczonojądośrodka.
Żeliwneszpikulcewysokiegopłotu,otaczającegopodwórko,dźgały
powietrze,anakamiennychsłupachumieszczonodrobne,ostre
druciki,którebardziejniżwłamywaczymiałyodstraszaćptaki.
Wprzestrzeńpomiędzypotężnymidrzewamiwkomponowanozgrabnie
