Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
BarbaraPawliczek
niezręcznacisza,boniktnielubiprzekazywaćnajtrudniejszychinformacji.
Niktniewie,jakjeubraćtak,byniezabolały,bynieprzeraziły.
*
Leżęwłóżku,któreniegdyśbyłomoje,iwertujękartkiksiążki,którejnie
czytam.Słyszępukaniedodrzwi,podnoszęsięwmomencie,wktórym
klamkasięrusza.
–Niechcędoniczegocięzmuszać,naprawdę.Alemartwięsię,obojeztatą
sięociebiemartwimyipróbujemyjakośpomóc.
–Wiem,doceniamto–odpowiadam,skubiącnitkęwystającązkołdry.–
Alespróbujcieteżzrozumiećmnie.Czujęsięjakkrólikdoświadczalny,je-
stemjużtymzmęczona,zmęczonamyśleniem,szukaniemrozwiązań.
–Tynieszukaszrozwiązań–odcinasię,poczymprzytykarękędoust,
uświadomiwszysobie,żemogłamnietymurazić.
–Sądzisz,żesiępoddałam?Śmiało,powiedz,comyślisz,jużraztousłysza-
łam,druginiezaszkodzi.
–Tonietak.–Siadanabrzegułóżka.Krzywiącsię,podciągamnogipod
brodę.
–Oczywiście,żetak.Nicnierobię,tylkoleżę,ajaknieleżę,tosnujęsiępo
domublada,zmęczona.Tochybaznak,żesiępoddałam.
–Musiszodpocząć,tozrozumiałe.–Kręcęgłową,chcącwysnućkolejne
zarzutypodswoimadresem.Teżzawodzęsamąsiebie,teżczujęwstyd,że
porzuciłamcałedotychczasoweżycie,żeniemamjużpracy,niemamjuż
męża.
–Właśnie,odpocząć.Anajbardziejbymodpoczęła,niemuszącciąglemy-
ślećoswojejchorobie,ciągleoniejsłuchać,ciąglesięzniąliczyć.Chcę,
żebybyłochociażodrobinętak,jakkiedyś.Wiem,żenieodzyskamtego,
costraciłam,aleniechcę,bytocośmnąrządziło.Męczymnieto.–Biorę
głębokioddech.–Zrozum,mamleki,mamzaleceniaitegosiętrzymam,
niechcęnicwięcej.Aterazwyjdź,drzemałam,zanimweszłaś.–Podnoszę
głos.Spoglądanamniezesmutkiemiwychodzizpokoju,cichozamykając
drzwi.Czujęwyrzutysumienia,czuję,żeprzesadziłam,żemogłamposkro-
mićswojeemocje,mogłampostawićsięwjejsytuacji.Przedewszystkim
25
