Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
menażkę,kociwszy.Tymrazemtamtenmiałnaimię
Henryk,byłprzysadzisty,miałszerokie,płaskiekości
policzkowe,grubewargi,czołoniskie,zarośnięte
ciemnymiwełnistymiwłosami.Kruszyłwdłoniachsuchy
liśćuriuku,robiłtodługo,skrupulatnie.
–Niemaszkawałkapapieru?–spytał.
–Nie.
–Wyrwijznotesu.
Bożeknieodpowiedział.
–Wyrwijznotesu–powtórzyłtamten.–Wyrwij
teswojeprzeklętegryzmoły.Palićmisięchce.
Bogdanzajrzałdonotesu.„4IV1942.Jangi-Jul.
Komendantplacupor.Worotyńskikazałnamiśćprecz.
Groził,żeprzepędzikarabinem.Wrestauracjimilicjant
ijakaśtęgakobietajedlibliny.Przyglądałemsiępsim
wzrokiem.Onaniezauważyła,onodwróciłsięplecami.
Potemonniewytrzymałioderwałdlamniekawałek
blina”.Bogdanschowałnotesdokieszeni.
–Niewyrwę–powiedział.
–Dlaczego?
–Botoważne.
–Ważne!–Henrykzarechotał.–Tywieszcoważne...
Nieszczęścieztobą.
Zerwałsięzziemi,żwawowydostałsięnanasyp
biegnącywzdłużrzeki.ZastąpiłdrogęUzbekowi,który
tamtędyprzechodził.Byłtostarzecwbiałejczałmie
nagłowie,wchałacieprzewiązanymszarfą,jegobose
stopypokrytebyłyzaschłymbłotem.Kiwnąwszygłową,
zdjąłzramieniaszerokiżelaznykietmeńipogrzebał
wszarfie.OderwałdlaHenrykakawałekgazety,
wykrzesałogień.Obajprzycisnęlipotemdłonie
zszacunkiemdopiersi.Henryk,zaciągnąwszysię
dymem,powlókłsięwdółrzekiiusiadłobokBogdana.
