Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
3
PorazkolejnysamochódSenderovsky’egozaatakowałniewinną
skrzynkępocztowąnazakręcieprzydrodzeprowadzącejnamost,
jeszczemocniejwgniatającnaiwnąpodobiznęwieczniemłodego
zajączkawielkanocnegozachwyconegopolemkoniczyny.Poraz
kolejnySenderovskywyobraziłsobiepłaczącedziecko:„Ktośzgniótł
zajączka!”,orazpocieszającegojerodzica:„Toniebyłospecjalnie.
Poprostunieumiejeździć”.Porazkolejnyalarmczujników
parkowaniawłączyłsięjużpodczasmasakry.Senderovsky
przyspieszył.Kiedyśkupiwłaścicielowiposiadłościnowąskrzynkę
zzajączkiem,tymrazemnamalowanymprzezjakiegośnowojorskiego
artystę,coś,conapewnozyskanawartości,jeślisiętylko
odpowiedniozabezpieczyobrazekprzeddeszczem.Dziśjednakmiał
dozaoferowaniatylkocicheprzeprosiny,któreprzybrałypostać
samousprawiedliwienia:
–Mamtylenagłowie.
DwudziestominutowanieobecnośćNatokazałasiękoszmarem,
okrzykispanikowanejMashy(nicnieprzerażałoSenderovsky’ego
bardziejniżpanikującapsychiatrka):„Nataszeńka!”,ijegoniepewne,
niezdecydowane:„Nat?”rozbrzmiewaływcałejposiadłości.Choćnie
umawialisię,ktobędziepilnowałcórki,którawprzekonaniu
Senderovsky’egosiedziałanagórze,oglądającteledyski,wiedział,
żeMashaciągałabygoposądachzato,żepozwoliłjejzniknąć.
–Jużitakzupełniesięrozregulowała,odkądmalekcjeonline,aty
sprowadzasztupięćosób,którebędąbiegaćdookoła,hałasować
idiabliwiedzącojeszcze.
–Towarzystwodobrzejejzrobi.
–Rówieśników,anietychludzi.
–Ciludzietomoinajlepsiprzyjaciele.
–Och,dobrzewiem.Niemasznawetpojęcia,jakdobrze.
–Oniteżmogąmiećnaniąwpływwychowawczy.Zresztą
uwielbiaszVinoda.
–Vinodpotrzebujeodpoczynku,anieprzejęciaobowiązków,
