Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
jestpoznaniemwiecznychprawd,dziękiBożemu
oświeceniu(Św.Augustyn1999).Nowożytneteorie
poznania(m.in.Kartezjusza[1596–1650],JohnaLocke’a
[1632–1704]czyDavidaHume’a[1711–1796])
podejmowałyzkoleiaspektautonomiirozumu
ipowtarzalności→doświadczeniawepistemologii.
Ponowneodkrycieanamnezywiążesięztradycją
fenomenologiczną.Ricoeurposługujesięwprowadzonym
przezHenriegoBergsona(1859–1941)w
Materiiipamięci
[1896]rozróżnieniempamięciiprzypominania(Bergson
2006:62–67),któreBergsonrozwinąłweseju
Energia
duchowa
[1919],gdziedodatkowooddziela→
wspomnienie(
mnḗmē
)odprzywoływania
(
anámnēsis
).Pierwszetoprostaewokacjaasocjacyjna,
zazwyczajmimowolna:pojejstronieumieszczonyjest→
obraz,coznaczy,żewspomnieniesytuujesięwpobliżu→
wyobraźni.Jednymzprzejawów
mnḗmē
jestrównież
odtworzeniewyuczonejwiedzy.Właściwościądrugiego
pojęcia,
anamnēsis,
okazujesiędziałanie,aktywne
poszukiwanietego,coobawialiśmysięzapomnieć;
ponadtocechujeje„żywedoświadczenierozpoznania”,
któreprowadzidotego,coRicoeurnazywa„pamięcią
fortunną”(Ricoeur2006:520).ZwiązekzPlatońskim
znaczeniemutrzymujesiętudziękiakcentowaniuwysiłku
powtórzenia.OdoniosłościformułBergsonaiRicoeura
decydujeprzedewszystkimrezygnacjazkojarzenia
anamnezyzwiecznymiideami.Tymsamym
fenomenologiaodzyskujeanamnezędlawspółczesnych
transdyscyplinarnychbadańnadpamięcią.
WterminologiiRicoeuraanamneza,przypominanie
iprzywoływaniespotykająsięwpojęciuodpominania
(
remémoration
),któremałączyćproponowaneprzez
filozofapodwójneujęcietematu:wproblematyce
kognitywnejipragmatycznej.Zasadnicząwykładnię
koncepcjianamnezyuczonyprzedstawiawpowiązaniu
zzagadnieniamiużyćinadużyćpamięci.Obnażająone
słabośćwiążącąjązwyobraźnią,awynikającą
zkonfrontacjizaktualniedoświadczanąnieobecnością
tego,coobecnewprzedstawieniu.Jednaktęprzypadłość
