Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
–dociekałem.
–Niewiemskąd.Nieznałmnie.Cowięcej,powiedziałmi,żechoć
matkajestchora,pożyjejeszczejakiśczas.„Czyniemógłbyśjej
uzdrowić?”,odważyłemsięspytać.„Słyszałem,żestawiasznanogi
chromychiprzywracaszślepymwzrok...”.„Twojamatkaniejestani
chroma,aniślepa.Jestjedyniesędziwa.Jestgotowanaspotkanie
zmoimOjcem.Topobożnakobieta,przeżyłaswojeżyciegodnie,
wychowaławspaniałegosyna.Niemogęjejuzdrowić,alemogępomóc
tobie”.Spytałem,czyjajestemchory.Czywidzioznakimojej
choroby.„Niebójsię,nicciniedolega.Kiedycięwezwę,pójdziesz
zamną.Pamiętaj”.
–TakcirzekłsamMistrz?–wyszeptałemzzazdrością.
–Tak,tojegosłowa.Zdążyłemjeszczezapytać,kiedymnie
wezwie.Odparł,żeusłyszętengłosipodążęzanim.Mamzostawić
matkę,jeślijeszczebędzieżyła,zostawićwszystkoiruszyć.Taksię
stało.ZjawiłsięNauczycielimniewezwał.Otojestem.
BratGabrieloddaliłsięodnas.Siedzieliśmykołoogniska
wmilczeniu.KażdynaswójsposóbprzeżywałopowieśćAbiasza.
GdybytomniewezwałsamMesjasz,nieomieszkałbymwyznać
toNauczycielowi.
–PowinieneśpowiedziećotymNauczycielowi.Dziwimnie,żenie
zrobiłcięswojąprawąręką.
–Tuwszyscyjesteśmyrówni–stwierdziłzprostotą.–Wjakimcelu
miałbymmówićmuotym?
–Awjakimcelumówiszotymnam?–Starałemsięusilniestłumić
zazdrośćwswoimgłosie.
–Przecieżpytaliście.
WróciłbratGabriel.PodałbratuAbiaszowijakieśrośliny.
–Tobabka.Dobranarany.Trzebajeoczyścićiopatrzyć.
–Nie–wzbraniałsięAbiasz.–Tomojapokuta.
–NaszymiuczynkamikierujesamMesjasz.–BratGabrielnie
