Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
WandziaBudzyńska,najstarszazzespołutancerka
teatrzyku„Orfeum”,natychmiastzarzuciłanagołe
ramionaszlafroczekizbiegłazescenyposchodkach
prowadzącychnawidownię.
Pierwszerzędypustychkrzesełoświetlałblask
padającyzesceny,resztasalitonęławpółmroku.
Wgłębi,wjednymzostatnichrzędówsiedziała
dziewczynawchustcenagłowie,trzymającjakiśtobołek,
dużezawiniątkonaręku.
TodoniejWandziaspieszyła,aznalazłszysięprzyniej,
zawołała:
–Dawajdzieciaka.
Izręcznymruchemobnażyłajędrną,białąjakśnieg
pierś,siadającnakrześleobokdziewczyny.Służąca
podałaswejpanitajemniczezawiniątko,zktórego
wychyliłsięzabawnyłebekwkoronkowymczepeczku
irozchylone,bezzębneusteczka,spragnionepokarmu.
Młodamateczkazałożyłanogęnanogę,udem
podtrzymującswójsłodkiciężar,którygłośnym
mlaskaniemokazywałapetytizadowolenie
zaspokajanegogłodu.
Pochwiligirlpowiedziała:
–Adela,maszmojątorebkę?Towyjmijzniej
papierosa,wsadźmiwustaizapal.Tamsąizapałki.
Pośpieszniezaciągałasiędymem.
Wkapeluszu,zfantazjąwłożonymnazgrabnągłówkę,
przechodziłodfoyerkuscenieminiaturowyczłowieczek–
dużyartystawmałymciele.
Zauważył:
–PaniBudzyńska,niechpaniprzykarmieniuniepali
papierosa,bosiępokarmprzydymi.
Młodamatkauśmiechnęłasię,ajejsłużącaroześmiała
