Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
dominujedialogowość,rozumianajakoukierunkowanienarozmowę,
zadawaniepytań,„wmyślanie”sięwcudzebiografieiteksty
.Poetka
częstozamiastformy„ja”stosuje„ty”,kreśliportretyludzizwyczajnych
iniepospolitych,przyglądasięróżnymlosom27.
Badaczkazauważa,żeempatię,jakopodstawowącechę
poetyckiegoświatopogląduJuliiHartwig,należyrozumieć
niejakotakzwane„wczucie,emocjonalneutożsamienie,
leczraczejjakoszerokieotwarcienaodmienność
poznawanego”.Znamiennypodtymwzględemjestjeden
z„błysków”:„Gdybyżświatpoświęcałtyleuwagimnie,
ilejamupoświęcam!/Alekiedytosobiewyobraziłam,
natychmiastwycofałamsięwpopłochu”(Bz,s.33).W
tymmiejscupojawiasięjednakkolejnyparadoks.W
twórczościJuliiHartwiguwagaprzesuwasięnainnych,
„nazewnątrz”,alejednocześniejesttopisarstwobardzo
głębokozakotwiczonewdoświadczeniachsamejautorki.
LeokadiaHullwiążepostawęprzyznawaniaświatu
pierwszeństwa,widocznązarównowdeklaracjachJulii
Hartwig,jakiwjejartystycznejpraktyce,z
przywiązaniemdo„klasycznychmiarwiersza,
nakazującychpowściągliwośćweksponowaniuwłasnej
osoby,przyzachowaniuwyrazistejpodmiotowej
suwerenności”28.Możnawtakimpodejściudoświatai
dosiebiewidziećrównież(wspominanąprzezAnnę
Legeżyńską)dialogowośćtwórczościJuliiHartwig,która
obejmujenietylko„rozmowy”zinnymi,aleizsobą.
Refleksjanadwłasnymlosemuwidaczniasięwpóźnych
tomach,gdypoetkaprzełamuje„swącharakterystyczną
niechęćdopoetyckiego
autobiografizmu”29.Nieprzypadkowo–jaksądzę–Julia
HartwigwopowieścibiograficznejoNervaluparokrotnie
zwracauwagęnanastępującesłowapoety:
należędopisarzy,którychżycienajściślejwiążesięzdziełami,jakieich
wsławiły.Czyżniestanowiąone,bezwiednie,przedmiotubiografii
pośredniejlubzamaskowanej?Niechajbędąwybaczoneteporywy
osobistenam,którzyżyjemynaoczachwszystkichiktórymw
wyniesieniuczywupadku,niedostępnejestdobrodziejstwożyciaw
ukryciu(GN,s.30–31).
Wjednymzfelietonówpoetkapisze,że„surowe
oddzielanieautoraodjegodzieła”wydawałojejsię
